Μετανάστις

Μπήκα κι εγώ στο πλοίο
για την “αποικία" γεμάτη όνειρα κ' ελπίδες, γεμάτη πόθο για ζωή στη μεγάλη πόλη
Η γη μας λίγη, τα όνειρα πολλά, πού να τα χωρέσει..

Έπρεπε ν' απλώσω τα φτερά μου, να πετάξω
να φύγω πέρα μακριά.
Ξενητεμένο μου πουλί κ παραπονεμένο,
πού άφησες τη μάννα σου, τους φίλους, τις αγάπες;
Τις πήρα εκεί στην ξενητιά.

μου θέριευαν το όνειρο να βγώ κ να παλέψω
κ ναρχομαι κοντά τους δυνατότερη
ναρχομαι κ να φεύγω, .. μια ζωή ..
ξενητεμένο μου πουλί!

ΒΓ.  Μου άρεσε να τσαλαβουτώ 

στο γάργαρο νερό των αυλακιών

να περπατώ ξυπόλυτη 

να προφτάσω το κελαρυστό νερό που έτρεχε

Να το κοιτώ να κατηφορίζει στη μεγάλη θάλασσα

να τρέχω ξοπίσω του, να τρέχω…

να πιάσω τον χρόνο που τρέχει

κ χάνεται…

2012

Είχα κι εγώ μία μανούλα όμορφη

που στα σγουρά της τα μαλλιά

έπλεκα τα χεράκια μου 

κι ήμουν ευτυχισμένη!

 

Άπλωνα τα χεράκια μου

για να με πάρει αγκαλιά

να μου χαρίσει δυο φιλιά

κ να κουρνιάσω σαν πουλί

μες στον ζεστό της κόρφο!

Τα δύο της χέρια τρυφερά

πώς με τυλίγανε σφιχτά!

ήταν ο κόσμος όλος!!!

Σκορπίσαμε 

 Σκορπίσαμε στους τέσσερις ανέμους

μακριά , πολύ μακριά 

ο ένας από τον άλλον

βρεθήκαμε …

Χαθήκαμε

μέσα στη δίνη της ζωής

κουραστήκαμε…

Κ τώρα; - σκεφτήκαμε-

κ τώρα, μήπως προλαβαίνουμε

να πούμε όσα δεν είπαμε;

μήπως;

#

 Αχ ζωή παλιοζωή

ψεύτρα κ πλανεύτρα

πόσα μου έταξες μωρέ!

κ όλα ήταν ψέμα!

Μου είπες πως θα είμαι νια

Μου είπες πως οι νίκες μου

θα είναι συνεχείς

Μου είπες πως χαρές 

κ όλα θα τα έχω!

Μα όλα είν αλλιώς:

Πόνος κ λύπη κ οδυρμός

καταστροφές κι αντάρες

μου τα ‘ κρυψες παλιοζωή

γιατ’ ήμουνα μικρή

κ δεν σε υπολόγιζα…

Κ να που τώρα δεν μπορώ

ν’ αντέξω τα κτυπήματα 

Εγέρασα κ  ανήμπορη

σαν τι μου μένει 

να πιαστώ;

Είναι φορές που δεν κρατώ

που κλαίει η ψυχή μου…

πόνος πολύς

πόνος βαρύς

μα πρέπει να αντέξω!