Γκιολή Βούλα

Μπήκα κι εγώ στο πλοίο για την “αποικία" γεμάτη όνειρα κ' ελπίδες, γεμάτη πόθο για ζωή στη μεγάλη πόλη Η γη μας λίγη, τα όνειρα πολλά, πού να τα χωρέσει.. Έπρεπε ν' απλώσω τα φτερά μου, να πετάξω να φύγω πέρα μακριά. Ξενητεμένο μου πουλί κ παραπονεμένο, πού άφησες τη μάννα σου, τους φίλους, τις αγάπες; Τις πήρα εκεί στην ξενητιά. μου θέριευαν το όνειρο να βγώ κ να παλέψω κ ναρχομαι κοντά τους δυνατότερη ναρχομαι κ να φεύγω, .. μια ζωή .. ξενητεμένο μου πουλί! ΒΓ.  Μου άρεσε να τσαλαβουτώ  στο γάργαρο νερό των αυλακιών να περπατώ ξυπόλυτη  να προφτάσω το κελαρυστό νερό που έτρεχε Να το κοιτώ να κατηφορίζει στη μεγάλη θάλασσα να τρέχω ξοπίσω του, να τρέχω… να πιάσω τον χρόνο που τρέχει κ χάνεται… 2012 Είχα κι εγώ μία μανούλα όμορφη που στα σγουρά της τα μαλλιά έπλεκα τα χεράκια μου  κι ήμουν ευτυχισμένη!   Άπλωνα τα χεράκια μου για να με πάρει αγκαλιά να μου χαρίσει δυο φιλιά κ να κουρνιάσω σαν πουλί μες στον ζεστό της κόρφο! Τα δύο της χέρια τρυφερά πώς με τυλί...

Απριλης 2025 Έπαιρνα με μιας τη δραχμή στα δυο μου χέρια κ γραμμή στου Μαυρατζά στο μαγαζί να πάρω κουφετάκια… -Καλώς το κατσαρούλι μου (Εκείνος απ’ τον πάγκο) -Τι θές καρδούλα μου; -Κουφέτα μ ένα φράγκο ! Μες τη βιτρίνα τις λιχουδιές με λαιμαργία κοιτάζω! Ροζ καραμελίτσες, καφετιές σοκολατίτσες άσπρα κουφετάκια κ ελίτσες! Στα δύο μου χέρια τα κρατώ κ μια κ δυο στο σπίτι μου γυρνώ! στης καλομάνας την ποδιά που με κρατάει αγκαλιά μ ένα χαμόγελο γλυκό! Κι εγώ κοιτάζοντάς την τρυφερά: -Ευχαριστώ , μαμά! Κ γεύομαι τις λιχουδιές από του Μαυρατζά τη γυάλινη βιτρίνα που φάνταζε στα μάτια μου σαν  Ζαχαροπλαστείο! Αφήστε το, σκηνή όλο μεγαλείο! Το πατρικό μου Το σπίτι μου το πατρικό γεμάτο αναμνήσεις φορτωμένο φωνές παιδιών, τ αδέρφια μου ακούω κ τα βλέπω… Κάποια παράθυρα, αν δεις προσμένουν να τ ανοίξει της μάννας τ άγιο χέρι να μπει το φως , να μπει ζωή… Εκεί μπροστά στα δεξία άνοιγα , καλοκαίρι τα δύο παραθυρόφυλλα κοίταζα πέρα · μακριά· Πόσες φορές , Θεέ μου! Αχ νάτανε να ‘ ρχοντανε...

Ναι δεν πάει ο νους μας μοναχός χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή  κ πως να σου μιλήσει πώς να σε οδηγήσει;;; Βούλα 23/4/2025 Πολύ αργά… Το πολύ αργά του Κρέοντα μην έρθει στη ζωή μου! Το συνοδούν το κλάμα, το θανατικό καταστροφή κ όλεθρος Εγωισμός κ πείσμα αφροσύνη κ σκληρότητα κτύπησαν την αγάπη  κ την ανεκτικότητα ! Ο θρήνος του κ ο οδυρμός  στου γιου του την απώλεια στης κόρης τον απαγχονισμό είναι η πληρωμή του…

 Εδώ θα γράφω Τα ποιηματά  για το  γλυκό μου Μελίσσι και ότι αγαπώ:   Αφιερωμένο στη ιερή μνήμη της Θ Ξανθής Κριτσιώνη κ της κόρης της Αγυρούλας Κριτσιώνη- Αλεξοπούλου Κ Συ Ξανθούλα μου καλή θυμάσαι τη γιαγιά σου που κάθε μέρα έτρεχε στον Γιώργη τον Σκουράκη μήπως της φέρει γράμματα από την Αργυρούλα; Η θεια- Ξανθή στα μαύρα της τα ρούχα διπλωμένη μαύρο μαντήλι  στα μαλλιά με σταυρωμένα χέρια ακούει τα ονόματα με δάκρυα στα μάτια Τόστειλ η Αργυρούλα της το ποθητό το γράμμα; Κ όταν ακούει τ όνομα λάμπει το πρόσωπό της! Τρέχει , τ αρπάζει γρήγορα να πάει να τ’ ανοίξει Τι λέει το κορίτσι της; Τι νέα να της φέρνει; Έχει δουλειά;  Περνάει καλά;Πώς είναι η υγειά της; Κρατάει το γράμμα της γερά Τρέχει στο σπιτικό της  Κάθεται μπρος στο κάδρο της Διαβάζει δυνατά «Μανούλα μου σε χαιρετώ! Μάνα μαύρο φορούσα μου Μάνα χαροκαμένη Είμαι καλά, σε σκέφτομαι Κάνω οικονομίες να έρθω  γλυκιά μανούλα μου Θέλω να σ αγκαλιασω! Μου λείπει το Μελίσσι μας Μου λείπουν...